BIAŁORUŚ
Zgromadzenie Sióstr Franciszkanek od Pokuty i Miłości Chrześcijańskiej posługuje na Białorusi w Stołbcach w parafii św. Kazimierza, diec.mińsko - mohylewska (Стоўбцы). Siostry przybyły tam na zaproszenie ks. Bp. Antoniego Dziemianko w czerwcu 2007 roku. Ich zadaniem jest dzielenie się żywą obecnością Boga wśród dzieci, młodzieży i dorosłych, stając się dla nich znakiem nadziei. Obecnie na Białorusi pracują : S. Julia Derbin i S. Nicola Gierszewska. W pierwszych latach wspierała je S. Kinga Heldt. 15 października 2020 r. siostry zakończyły swa posługę i powróciły do Polski.
W latach 2011 - 2014 siostry posługiwały również w parafii Niepokalanego Serca Maryi w Orszy, gdzie na zaproszenie Ks. Bp Władysława Blina - ordynariusza diecezji witebskiej wspierały parafian w budowie kościoła parafialnego, zajmowały się katechizacją dzieci i dorosłych. Były to: S. Maristella Karbowniczek, S. Zofia Kasprowicz i S. Genowefa Maroszek.
Białoruś to przepiękny i ciekawy zakątek Europy Wschodniej, którego największym i właściwie jedynym bogactwem jest urodzajna ziemia. Kraj ten, choć graniczy z Polską i wydaje się tak nieodległym, różni się od niej bardzo mocno. Ogromny wpływ na taki stan rzeczy miała i ma historia oraz polityka, zarówno ta miniona jak i obecna.
Począwszy od 1917 roku, reżim sowiecki konsekwentnie i bezkompromisowo realizował swój program ateistyczno-materialistyczny. W wyniku represyjnych akcji władz sowieckich Kościół Katolicki na Białorusi poniósł ogromne straty wśród duchowieństwa, a także w budynkach kościelnych i klasztornych. Przez powszechną propagandę ateistyczną w prasie, radiu, telewizji, szkołach, na zebraniach ogałacano dzieci, młodzież, dorosłych z wiary w Boga, wywierając w duszach ludzkich pustkę duchową. Kościół na Białorusi, który został pozbawiony struktur ogromnie cierpiał, a nieraz i nawet krwawił, lecz pomimo tego trwał i przetrwał. I właśnie w czasach nadchodzących przemian w Europie Papież Jan Paweł II w swym „pochodzie krzyżowym" przeciwko komunizmowi i materializmowi przyszedł „wołaniem wielkim wobec całego Kościoła, Europy i świata upomnieć się o zapomniane narody i ludy". Po całym świecie rozległo się Jego wspaniałe papieskie posłanie: „Nie lękajcie się, otwórzcie drzwi Chrystusowi". I wtedy w szczególniejszy sposób Papież Jan Paweł II zwrócił swe oczy, a jeszcze bardziej swe serce, na straszliwie gnębionych wiernych na Białorusi.
W październiku 1989 roku Papież Jan Paweł II mianował i konsekrował w Rzymie Biskupa Tadeusza Kondusiewicza, który jako Administrator Apostolski rozpoczął sprawować opiekę duszpasterską nad wszystkimi katolikami na terenie Białorusi. Dnia 13 kwietnia 1991 roku Papież Jan Paweł II dokonał historycznego aktu reorganizacji struktury diecezjalnej Kościoła na Białorusi. W międzyczasie nastąpił upadek Związku Radzieckiego i utworzenie niezależnej Republiki Białoruś. Ustały jawne prześladowania Kościoła i wiernych, nastąpiła przynajmniej względna wolność religijna. Wolność przestała być marzeniem, a stała się zadaniem. Najmłodsi katolicy mieli z reguły po 60-70 lat! Nastały lata pełnego entuzjazmu i ofiarnego udziału duchowieństwa i Ludu Bożego w odradzaniu się Kościoła i w odnowie życia religijnego na Białorusi. Wybudowano kilkadziesiąt nowych kościołów i w miejsce kompletnie zburzonych, odbudowano bardzo dużo świątyń odzyskanych. Pozytywne rezultaty odnowy stały się możliwe dzięki zaangażowaniu miejscowych kapłanów, zakonników i zakonnic oraz Ludu Bożego, a w znacznym stopniu dzięki ofiarnej działalności duszpasterskiej i inwestycyjnej licznie przybyłych z pomocą kapłanów i sióstr zakonnych z Polski.